منيژه صحي در ميزگرد نقد و بررسي آثار منصوره حسيني، كه با حضور گروه نقد فرهنگستان هنر در تاريخ 21 مرداد 83 و در سالن آمفيتئاتر موزه هنرهاي معاصر تهران برگزار شده، آثار بانوي هنرمند ايراني را اينگونه روايت ميكند:
«در آثار منصوره حسيني ما دو بخش را شاهد هستيم. در اين آثار كه معمولا خطوط ساده رواني نمايان ميشود رنگها، بخشهاي هارمونيك و پختهاي را ارائه ميدهند، تنشهاي شديدي از رنگ قرمز يا رنگ خالص نابي اين فضاي آرام را به نوعي ميشكند. در آثاري كه از خانم حسيني مشاهده ميكنيم دو بخش فيگوراتيو و آبستره ميبينيم. شاهد نوعي وحشت و اضطراب هستيم.
يك جور تاريكي، ابهام و فضاي پرهياهو و تنش را ميبينيم كه در واقع به قصد رسيدن به آرامش و راحتي و رهايي است؛ يعني از ارائه آن فضاي مضطرب و غمگين تا دستيابي به فضايي آرام و رها و پر نور. در اين آثار ما از تاريكي به نور، از هياهو به آرامش، و از فضاي بسته و شلوغ به فضاي باز و رها ميرسيم كه همه اين مسائل نشان از عرفان شرقي دارد كه در آثار اكثر هنرمندان ما به خصوص خانم حسيني وجود دارد. ميبينيم كه منصوره حسيني از فضاي مادي به فضاي معنوي حركت ميكند و آن عرفان شرقي را در فضاي كار خودش ارائه ميدهد.
در آثار خانم حسيني خط هم همراه با آن فرمهاي ريتميك منحنيها از آن جنبه ادبي خود دور ميشود و به يك فضاي معنوي ميرسد يعني ديگر خط آن معناي ادبي خود را در آثار ندارد و گاهي اوقات به قدري ريتميك ميشود كه به فرم تبديل ميشود و فضاي انتزاعي پيدا ميكند. در مجموع يك فضاي سيال و عارفانه در بعضي از آثار ميبينيم كه گاهي اوقات اين خط محتواي ادبي خودش را نشان ميدهد.
مدام، حضور و عدم حضور و تضاد موجود در آثار فيگوراتيو يا آبستره يا آثاري را كه در آنها از خط استفاده شده، مشاهده ميكنيم. گاهي اوقات آن خط را در قالب محتواي ادبي آن ميبينيم كه نشاندهنده يك كلمه خاص يا حرف خاص ميشود و انعكاسي از جريان فكري خودش را به صورت نمادين ارائه ميكند. چيزي كه در مجموع در آثار منصوره حسيني ميبينيم رسيدن به آن فضاي معنوي و دورشدن از آن فضاي مادي است.»