منصوره حسيني در سال 1305 در تهران به دنيا آمد. 10 سال بيشتر نداشت كه در يك روز زمستاني طرحي از درختان كاج حياط خانهشان در دفتر مشق خود كشيد و همين سبب شد تا پدرش براي منصوره معلم خصوصي نقاشي بگيرد.
پس از پايان دبيرستان، به دانشكده هنرهاي زيبا وارد شد و نقاشي را به طور جدي زيرنظر استاداني چون عليمحمد حيدريان، محسن مقدم و مادام امين فرد (معلم فرانسوي) پي گرفت.
آثار منصوره حسيني، براي نخستين بار، در انجمن فرهنگي ايران و انگليس به نمايش درآمد و در همين سال از دانشكده هنرهاي زيبا فارغالتحصيل شد. پس از آن براي ادامه تحصيل به ايتاليا رفت و در آكادمي هنرهاي رم به تحصيل پرداخت. در سال 1335 اثري از او در بينال ونيز معرفي شد و بدين ترتيب نخستين هنرمند ايراني، به اين نمايشگاه جهاني راه يافت.
در سال 1336 گالري وانتاجو در شهر رم، 19 تابلوي منصوره حسيني را به نمايش گذاشت. چندي بعد با يكي از آثارش در نمايشگاه هنرهاي فيگوراتيو در شهر فروزينونه (ايتاليا) شركت كرد و مدال طلاي اين نمايشگاه را به دست آورد.
در سال 1337 به اهتمام انجمن آسيايي ايتاليا، نمايشگاهي با عنوان «نقاشان آسيايي در رم» برپا شد كه منصوره حسيني نيز چندين اثر خود را در آنجا به نمايش گذاشت. يكي از آنها با عنوان «حياط رمي» از سوي هيئت داوران، اثري ممتاز شناخته شد و پس از آن بورس تحصيلي به او تعلق گرفت. ديدار با «لئونللو ونتوري» هنرشناس و منتقد برجسته ايتاليايي، نقطهعطفي در زندگي هنري او به شمار ميرود كه در همين سال اتفاق ميافتد.
حسيني در ادامه فعاليت حرفهاي خود در نمايشگاههاي گروهي نقاشي در ميلان، ناپل، آلاتري، اوله وانو، چهارسالانه رم و ساير شهرهاي ايتاليا حضور يافت و با شركت در مسابقه ثبت زيباييهاي آشكار و ناشناخته شهر رم، شركت در مسابقه براي نقاشي از مناظر شهر سان جوواني كاپانو و شركت در نمايشگاه هنر معاصر (الهام از حيات نباتي)، جوايز ارزندهاي را نيز از آنِ خود كرد.
منصوره حسيني پس از پايان تحصيل در آكادمي هنرهاي زيباي رم، در شهريورماه 1337 به تهران بازگشت و در سال 1339 وزارت فرهنگ و هنر به توصيه سفارت ايران در ايتاليا، براي قدرداني از جوايزي كه منصوره حسيني در خارج از ايران و در طول دوران تحصيل به دست آورده بود، نشان درجهسوم هنري را به او اهدا كرد.
وي از سال 1346 نقدنويسي را در صفحه «هنر امروز» روزنامه «اطلاعات» با نام مستعار «دكتر اسد» آغاز كرد و با هدف آموزش و آگاهي، زباني تند و تيز را براي نقدهاي خود انتخاب كرد و قريب به يكسال، در اين صفحه نقدهاي خود را به استحضار علاقهمندان به هنر رساند.
سال 1347 يك دوره نقد هنر را در دانشكده هنرهاي زيبا تدريس كرد و در سال 1350 رماني با عنوان «پوتين گلي» منتشر كرد. دو سال بعد، با گشايش «نگارخانه منصوره حسيني» مجموعهاي از آثارش را به نمايش گذاشت.
منصوره حسيني، در بيش از نيمقرن فعاليت هنري خود آثارش را در نمايشگاههاي انفرادي و گروهي بسياري به علاقهمندان هنر عرضه كرد و به عنوان يكي از اعضاي پيوسته فرهنگستان هنر، فعاليت داشت. پيكر منصوره حسيني در 13 تيرماه 1391 از مقابل نگارخانه صبا تشييع شد و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا آرام گرفت.
چند از هزاران:
نقدنويسي در روزنامه اطلاعات (1346)
تدريس نقد هنر در دانشكده هنرهاي زيبا، دانشگاه تهران (1347)